Χαθήκαμε παλιοί μου φίλοι
Δεν μας αναγνωρίζει πλέον ούτε το ίσως
Και η ανάμνηση
Περισσότερο με φαντασία πια φαντάζει

Χαθήκαμε εφηβικέ έρωτα
Μέχρι και οι μύες ξεχάσαν το άγγιγμα
Τη βιασύνη
Την αμηχανία

Δε σε θυμάμαι
Σε βλέπω όμως
Μου μιλάς
Έτσι όπως από μακριά συνήθιζες να χαιρετάς

Τη μορφή σου καπηλεύεται η συνείδηση
Για να δώσει υπόσταση στην ίδια
Τα πρόσωπα στις σκέψεις δεν αποκτούν ταυτότητα
Παρα μόνο καταναλώνονται

Τα γηπεδάκια του μπάσκετ
Η πλατεία
Η εξοικείωση με την ενηλικίωση
Και τώρα;

Χθές σε ονειρεύτηκα παλιέ μου φίλε
Σα σε βόλτα μετά το σχολείο
Κάναμε σχέδια για το Σαββατοκύριακο
Και ύστερα χωριστήκαμε

Η αστυνομική ταυτότητα του '10
Σφραγίδα εγκυρότητας
Τη φυλώ για μένα
Στη τσέπη τη κρατώ σαν απόδειψη

Με ποιό πλοίο επιστρέφεις απ' την Κρήτη;
Είναι άραγε το ίδιο με αυτό που έφυγες
Παρότι άλλαξες
Παραμένεις ακόμα εσύ;

Ροζέ δροσερό κρασί
Μουσική που μοιραζόμαστε
Εμείς
Κανείς

Ο λόφος
Οι ξένοι τριγύρω
Ξαπλωμένοι στο χώμα
Ζαλισμένοι από τον ήλιο

Ποιά ενηλικίωση;
Μονάχα εξοικειώνεσαι με την εφηβεία
Για να ψάχνεις
Σημαίνει πως το 'χασες

Η επιθυμία αγάπη μου
Και ο αυτοπροσδιορισμός
Στο στήθος πάνω στόχοι
Μην με ρωτάς, κάρφωσε!

Το φως μαζεύεται
Σα παλίρροια
Ψυχρές, από σκούρο μπλε, πιτσιλιές
Σε ζωντανό τελάρο

Το σκοτάδι φέρει την υποχώρηση
Βιαστικά σηκωνόμαστε
Σε αντίστροφη μέτρηση με το φεγγάρι
Έξω από το πάρκο χαιρετιόμαστε

Μένουμε μόνοι
Και ο κάθε ένας μακριά
Θα σε ακούσω πιο στοργικά την άλλη φορά
Θα σε δω πιο καθαρά

Στο επόμενο
Στο τελευταίο
Σ' αυτό που πάντα μένει
Πικνικ