Από χαμηλά
Πιο χαμηλά
Εώς το πάτωμα
Σε κοιτάζω

Πρόσωπο από ασημένια σκόνη
Δύο κορμιά, ξένα ακόμη, πλάι
Σε κοιτάζω
Στο πάτωμα πάνω ξαπλωμένοι

Όμορφη
Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη έτσι και σε κανα να νοιώσεις άβολα
Έτσι και βρω το κουράγιο
Όμορφη

Τα δύο σου μάτια παίζουν
Σαν τις φλόγες
Που επίμονα ώρες ατελείωτες κοιτούσες
Σε κοιτάζω

Όπως ήρθες με το φως
Και όπως σε πήρε η νύχτα
Ο μοναδικός εχθρός η ρουτίνα
Μην παραδοθείς ακόμα

Ζωγραφιά καυτός ήλιος
Χορδές από ούτι και κιθάρα που πάλλονται
Περικυκλωμένοι από το όνειρο
Θέλει θάρρος

Σε κοιτάζω
Για τους έρωτες του αν
Ούτε δεν έχω σάλιο
Γλυκά μου δικά σου χείλη

Θα μπορούσα έτσι απλά να μείνω
Για ώρες ατελείωτες να σε κοιτάζω
Ίσως να μην χρειαζόταν κάτι παραπάνω
Σου πέρασε μπας απ' το μυαλό αυτό;

Για τους έρωτες της φαντασίας
Ούτε δεν έχω σάλιο
Σε κοιτάζω
Ποτέ μην φύγεις

Όμορφη
Ποτέ μην φύγεις
Ω!
Μορφή