Κόκκινο χώμα
Γη βουτηγμένη στο αίμα
Ούτε τσουκνίδα δεν φυτρώνει εδώ
Παρά μόνο πέτρα

Ούτε ίσκιος να δροσιστεί το φώς
Θολός ορίζοντας πέρα ως πέρα
Σκόνη και άμμος
Χείλια σκασμένα

Μικρό πουλί ακροβατεί στον αέρα
Για μια λεπτή στιγμή ακουμπά στη γη
Πλανήτης όπως άνυδρη πέτρα
Φλέβες σα τα ξεραμένα δέντρα

Πρόσωπα από πηλό πλασμένα
Κατ' εικόνα ποιανού;
Του κανένα
Αγαλματίδια από κάποια άγνωστη αργιλώδη ουσία φτιαγμένα

Στο σώμα φωτιά
Στη γλώσσα φλόγα
Κάρβουνο η ανάγκη στα σκέλια
Ο πόθος μελάνι στο αίμα

Χώρος
Άδειος πέρα ως πέρα
Απανταχού παρών
Μονάχα ζέστη και πέτρα

Ψυχή στο κενό
Ξεραμένο στό δέρμα αίμα
Αγκάθια σπαθιά
Αντί από χέρια

Δίψα
Δίψα
Δίψα
Δίψα

Σα το χώμα λαχταρώ το νερό
Να ξαναγίνω λάσπη
Να ανθίσω πάλι σα κάκτος
Έστω για μία μόνο μέρα