Δροσερός άνεμος
Γεμάτος θάλασσα
Τσούζει στο πρόσωπο η αλμύρα
Είναι και το αλάτι που καίει τα μάτια

Ο ήλιος σα βλέφαρο παντοντινά ανοιχτό
Βλέπει τα πάντα
Σε ποιά σκιά τραβάς για να κρυφτείς;
Πόσο σκοτάδι περιμένεις να φανείς;

Με το πρώτο φως
Οι πυγολαμπίδες κλείνουν τα φώτα τους
Σαν να χόρευαν για τον ήλιο την νύχτα
Όπως τραγουδούν για την αγάπη οι μονάχοι

Για τις πυγολαμπίδες ο ήλιος η γιγάντια μορφή τους
Για μας ο θεός ο αληθινός άνθρωπος
Πίσω από όλη την σκοτούρα της θνησιμότητας
Είτε μια ελπίδα για το τι σημαίνει αυτό τέλος πάντων

Το φθινόπωρο αναγγέλλεται ήδη από τον ερχομό της μεγαλύτερης μέρας
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα
Ότι επιβιώνει αναγιεννιέται
Ότι φλέγεται γίνεται καπνός

Τα νύχια σου μου γδέρνουν το δέρμα
Πάνω στην καυτή αμμουδιά
Με την φάτσα μου χωμένη στη γη
Δεν θέλω το νερό να δροσιστώ

Έθαψα ένα δάκρυ στην άμμο
Σα σπόρο στο χώμα
Στο κράτησα μυστικό
Τώρα κλαίει για πάρτη μου ολόκληρη η γη