Του αθανάτου μαύρο ψήλα καρφί
Μαύρο σα πένα που στάζει μελάνι
Στραμμένο στο λευκό ουρανό
Σα χάρτι

Γέννημα θρέμμα ανθρώπων έργο
Τ΄ από σάρκα, λίπος, οστά και αίμα κορμί σου
Παρότι εσύ η ίδια αυτή τη μόλις στιγμή
Αναβλήζεις με φως

Πριν ακόμα μεθύσω
Ή με πάρει ο ύπνος
Πες μου κάτι στο αυτί κρυφά, γλυκά
Σα να είμαστε και πάλι παιδιά

Οι πέτρες παιδιά θεού
Κατ΄ εικόνα και ομοίωση, ξεραμένη στον ήλιο λάσπη
Κ΄ οι άνθρωποι σα στάχυα
Από εσάς αλεσμένη σάρκα ψωμί ζητάω για να χορτάσω - Ιησούς

Ο άνεμος γλυκά μου χαιδεύει το καμμένο στον ήλιο ζεύρκο
Και το με λιγοστά μαλλιά στολισμένο μου κρανίο
Τώρα όχι, τώρα με δέρνει με μένος πισώπλατα
Σαν εραστής, είμαι δικός του

Τα σαρκώδη με πράσινο, γλαυκό χρώμα φύλλα
Με τις σειρές απ΄ αγκάθια που τα περιφρουρούν
Περιμένω σε λίγο που θα βγάλει το μόνο της ζωής του άνθος
Ψηλό σα πύργος ως το θεό

Ο ελεύθερος κόσμος είναι στο καθ΄ ένα μέσα του
Το κοινωνείν είναι η φυλακή
Και αυτό το αστείο είναι εις βάρος όλων μας
Εκτός απ΄ τους λίγους, του ενός ακόμα, που μέσα γλίστρησε

Τους λοιπούς
Σας αποτάσομαι