Μαύρο πέλαγος ο ουρανός
Ποιά χήρα τον στόλισε και απόψε;
Λάμπουν τα μάτια σου σε μάυρο μονόχρωμο πλαίσιο
Σήμερα το φεγγάρι δεν μπόρεσε να κλέψει μπόλικο φως

Το πρωί θα το έχεις ξεχάσει
Για αυτό και στο κρατώ πεισματικά μυστικό
Ψάχνεις με τα μάτια τον λόγο να βγεί από το στόμα μου
Το πρωί θα τα έχει σβήσει όλα από την μνήμη το άσπρο φως

Τα άστρα τα ίδια μάρτυρες της μορφής τους
Μην τα κοιτάζεις λοιπόν
Ότι φοβάσαι υπάρχει
Όλα εκείνα που κρύβει η επόμενη μέρα

Τι περιμένεις να σου πω;
Αυτό που ξέρεις ήδη;
Επιμένω να στο κρατώ κρυφό
Άσε με απαλά με το κεφάλι πάνω σου να ακουμπώ

Ότι ελπίζεις είναι αλήθεια
Όλα εκείνα που υποθάλπτει η νύχτα
Ένα άγγιγμα μονάχα φτάνει
Ποτέ ας μην έρθει το άσπρο φως και πάρει το όνειρο

Ο κήπος με τις ορτανσίες παραμένει για πάντα ανθισμένος στο μυαλό
Στιγμές κλεμμένες από τον θεό
Για ποιόν χρόνο γραμμικό μιλάς;
Για κείνον που τόσο εύκολα η μνήμη αψηφά;

Κάθε πληγή κλεισμένη
Κάθε σταγόνα από αίμα πληρωμένο πίσω δανεικό
Για ποιόν πόνο αβάσταχτο μιλάς;
Για κείνον που νίκησες τόσες ήδη φορές;

Κάθε αίνιγμα σα τρίλιζα
Κάθε αδιέξοδο πόρτα ορθάνοιχτη εμπρός
Για ποιόν άλυτο γόρδιο δεσμό μιλάς;
Για κείνον που κόβει απλούστατα το σπαθί;

Κάθε ερώτηση κενή
Κάθε αναπνοή γεμάτη ζωή
Για ποιόν γρίφο αναπάντητο μιλάς;
Για κείνον που δεν μας έβαλε να λύσουμε κανείς;

Οι πρώτες στάλες του ήλιου λούζουν το πρόσωπο σου
Πίσω από των δέντρων τις κορφές
Και τον τάφο τον αιώνιο στη κορυφή
Ποτέ ας μην έρθει το άσπρο φως της χαραυγής και θαμπωθείς